บทนำ

ฉันแพ้แล้ว...

ได้ที่ 2 ค่ะ

ในงานเลือกตั้งสมาชิกเซมบัตสึ AKB48 ประจำปีนี้ (ปี 2014) ฉันแพ้มายุ (วาตานาเบะ มายุ) และได้ที่ 2 ไปครองค่ะ

เพราะว่าเมื่อปีที่แล้ว (ปี 2013) ฉันได้ที่ 1 มาอย่างไม่น่าเชื่อ จึงได้ป่าวประกาศไปตามที่ต่างๆ ว่า “เป้าหมายคือการเป็นแชมป์สองสมัยติดต่อกันค่ะ!” ซึ่งทั้งอัตจัง (มาเอดะ อัตสึโกะ) และยูโกะจัง (โอชิมะ ยูโกะ) ก็ไม่สามารถทำได้ และอย่างตัวฉันเองก็ไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้เช่นกัน

“อันดับ 2 จำนวนคะแนนโหวตครั้งสุดท้าย ทำไปได้ 141,954 คะแนน HKT48 ทีม H ซาชิฮาระ ริโนะ”

ทันทีที่ชื่อของฉันถูกเรียกโดยคุณโทคุมิสึ (โทคุมิสึ คาสึโอะ) พิธีกรในสถานที่จัดงานประกาศผลเลือกตั้ง ก็ทั้งรู้สึกตกใจ เจ็บใจ จนแทบจะทนไม่ได้ และเมื่อตัวเองได้มายืนอยู่ตรงหน้าไมค์แล้ว ความรู้สึกของฉันก็ระเบิดออกมาค่ะ

“ที่จริงแล้ว ฉันรู้สึกเจ็บใจมาก...ถึงมากที่สุดเลยค่ะ!!”

การที่มายุได้ที่ 1 ไปครองนั้นเป็นเรื่องที่น่ายกย่องนะคะ เพราะเขาเป็นทั้งรุ่นพี่ที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อ AKB48 มาโดยตลอด ฉันจึงรู้สึกยินดีกับเขาด้วยใจจริง

แต่ในวันนั้นก็รู้สึกเจ็บใจสุดๆ อย่างที่คิดไว้จริงๆ ค่ะ

ศึกเลือกตั้งประจำปีนี้ ฉันได้รับเสียงเชียร์จากเหล่าบรรดาแฟนคลับเป็นจำนวนมากเลยค่ะ แต่ยิ่งไปกว่านั้นก็มีเสียงเข้าหูตัวเองว่า “ล้มซาชิฮาระ” ด้วย

“มายุผู้เหมาะสม VS ซาชิฮาระผู้กระทำผิดลู่ทาง”

ตัวฉันเองก็ได้ออกมาเรียกร้องผ่านทาง VTR ปราศรัยเลือกตั้งเกี่ยวกับการเผชิญหน้าในรูปแบบนี้ค่ะ ฉันคิดว่าทั้งอัตจังและยูโกะจังเองก็คงจะไม่ได้พูดว่า “อยากเป็นแชมป์สองสมัยติดต่อกัน” แบบออกจากปากอย่างชัดเจนหรือเปล่านะ แต่เมื่อฉันเปิดปากพูดเรื่องนั้นออกมา การตอบโต้ก็ได้เกิดขึ้น... แต่ก็พูดออกไปแล้วนี่นะ

เพราะปีที่แล้วได้ที่ 1 จึงคิดว่าเรื่องนั้นก็เป็นบทบาทและหน้าที่ของฉัน มันอาจจะเป็นเรื่องเกินจริงที่ฉันพูดว่าจะตอบแทนบุญคุณ แต่ฉันจะเป็นผู้รับบทบาทที่น่าเกลียดชังเพื่อ AKB48 Group เอง ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้การเลือกตั้งในครั้งนี้คึกคักขึ้นมาค่ะ

ดังนั้น ด้วยความที่ตัวเองคิดเอาไว้เช่นนี้ จึงทำให้ความคิดที่ว่า “ทั้งๆ ที่พยายามอย่างเต็มที่มาขนาดนี้แล้ว” ได้ขยายใหญ่จนกลายเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า “เจ็บใจ” นั่นเองค่ะ

ไม่มีใครที่เข้าใจฉันเลยสินะ ศัตรูทุกคนของฉัน

ความรู้สึกของฉันคงจะแข็งแกร่งขึ้น เมื่อฉันกลับมายังห้องแต่งตัวหลังจากที่งานประกาศผลเลือกตั้งเสร็จสิ้น

คนที่กำลังรอคอยฉันก็คือเหล่าเพื่อนพ้องค่ะ ทั้งทากามินะซัง (ทาคาฮาชิ มินามิ) ที่เคยพูดกับฉันว่า “หนึ่งปีมานี้ ซาชิฮาระพยายามได้ดีแล้วนะ” และมี่จัง (มิเนกิชิ มินามิ) ที่เคยพูดกับฉันว่า “ซัซชี่ทำงานอย่างเต็มที่เพื่อ 48 Group จริงๆ นะ”

ก็ยังมีคนที่เข้าใจฉันอยู่นี่นา ดังนั้นฉันจึงรู้สึกดีใจและร้องไห้ออกมาเลยล่ะค่ะ

หลังจากนั้น ทุกครั้งที่ได้ดูแลงานคอนเสิร์ตของวง HKT48 ฉันก็จะเข้าไปทักทายทีมงานโปรดิวเซอร์หลังเวที เพราะฉันอยากจะบอกกับพวกเขาว่า “ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันนะคะ”

“เหนื่อยหน่อยนะคะ” “พยายามได้ดีแล้ว” “พูดสุนทรพจน์ได้เยี่ยมไปเลย”

ตัวฉันที่ตอบไปว่า “รู้สึกเจ็บใจมากเลยค่ะ!” ต่อหน้าทุกคนยังคงอยู่ ดังนั้นการที่สามารถพูดออกมาแบบนี้ได้จึงทำให้รู้สึกดีใจและร้องไห้ออกมาอีกค่ะ

จนถึงตอนนี้ การที่ฉันไม่แสดงความอ่อนแอให้เหล่าสตาฟได้เห็น สำหรับตัวฉันแล้วก็ยังคิดว่ามันเป็นผลดีนะคะ ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงไม่อยากถูกใครต่อใครพูดว่า “ที่พูดออกมาอย่างงั้น ก็เพราะซัซชี่มีพร้อมทุกอย่างแล้วนี่นะ” อย่างเด็ดขาด

ตัวฉันที่เป็นแบบนั้น ได้ปรากฏคำพูดที่ว่า “เจ็บใจ” อย่างเป็นธรรมชาติ ความใจดีของทุกคนที่ช่วยรับมือสิ่งเหล่านั้นไว้ มันช่างอบอุ่นมากเลยค่ะ

การพ่ายแพ้จนได้ที่ 2 มาครอง ถึงแม้ว่ามันจะน่าเจ็บใจ แต่การที่สามารถครองตำแหน่งอันดับ 2 จากในบรรดาเหล่าสมาชิกทั้งหมดในกรุ๊ปที่มีอยู่เกือบ 300 คนได้นั้นมันก็เป็นเรื่องที่สุดยอดแล้วล่ะ ทั้งๆ ที่ตัวฉันไม่มีความสามารถและข้อดีอะไรเลย แต่ก็ได้รับตำแหน่งอันดับ 2 ด้วยแรงสนับสนุนของทุกๆ คนค่ะ รวมถึงการที่ตัวเองรู้ตัว ปรับปรุงแก้ไข และสามารถมีเหล่าเพื่อนพ้องที่แสนวิเศษเช่นนี้

เมื่อฉันหลับสนิทและตื่นขึ้นในวันต่อมา ก็คิดว่า “มันก็ดีนะที่ไม่ได้ชนะเลิศติดต่อกัน” เพราะการที่ถูกทำให้รู้สึกเหมือนราวกับ “การต้องขึ้นเป็นกษัตริย์ให้ได้” โดยที่อุปสรรคสิ่งกีดขวางมันเพิ่มสูงจนเกินไปนั้นมันค่อนข้างลำบากค่ะ

หากคิดถึงเรื่องของอนาคตข้างหน้าแล้ว การมีเรื่องล้มเหลวก็เป็นเรื่องราวที่น่าสนุกดีนะ ต่อให้ได้มองดูชีวิตคนเราแล้วก็ยังคงคิดเช่นนี้อยู่ดี คนที่ทั้งชีวิตเจอแต่เรื่องราบรื่นมันไม่รู้สึกอยากให้กำลังใจหรอก เพราะพอไม่มีเรื่องล้มเหลว ก็จะไม่มีชีวิตที่ขึ้นๆ ลงๆ และพอไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง ก็จะเกิดความคิดว่าต่อให้ไม่ต้องเชียร์ก็คงไม่เป็นไรหรอก

ดังนั้น ถ้าหากทำให้เกิดเรื่องล้มเหลวจนท้อแท้ได้แล้วล่ะก็ นับว่าโชคดีแล้ว

และถ้าหากได้รับโอกาสในการแสดงให้เห็นความอ่อนแอแล้วล่ะก็ นับว่าโชคดีแล้วล่ะค่ะ

“ตามปกติแล้ว ต้องรู้สึกเจ็บใจมากกว่านี้อีกไม่ใช่หรอ?”

การที่ถูกพูดแบบนั้นมันเป็นสิ่งที่ทำให้รู้สึกลำบากที่สุดเลยค่ะ แต่ว่า เพราะฉันรู้สึกเจ็บใจไปตั้ง 6 ชั่วโมง หลังจากที่งานประกาศผลเลือกตั้งเสร็จสิ้นลงจนถึงตอนที่กลับบ้านไปนอน มัน “ตั้ง” 6 ชั่วโมงเลยเชียวนะ!

เมื่อได้ลองคิดแก้ไขปรับปรุงแล้ว รู้สึกว่าชีวิตของฉันนั้นล้วนมีแต่การสั่งสมของพลังแห่งการพลิกผันจากวิกฤตที่เกิดขึ้น ก็เพราะว่ามันกลายเป็นวิกฤตนี่แหละ จึงสามารถกลับมาเป็นฝ่ายที่อยู่เหนือกว่าได้

การที่งานเลือกตั้งประจำปีนี้ซึ่งต้องเผชิญหน้ากับตำแหน่งอันดับ 1 เป็นเรื่องที่น่าลำบากนั้น เพราะคิดว่ามันไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นฝ่ายที่อยู่เหนือกว่า วิกฤตเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับชีวิตของฉัน ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นแบบนั้นนะ

“นี่กำลังทำวิธีคิดให้มันแปลกอยู่สินะ?”

เมื่อถูกว่าแบบนั้นก็คิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นแน่นอนล่ะนะ และในตอนที่กำลังคิดเรื่องที่ทำให้รู้สึกแบบนั้น เรื่องราวที่จะทำหนังสือเล่มนี้ก็ผุดขึ้นมาเลยค่ะ

วิธีคิดของซาชิฮาระ ฉันอยากให้ทุกคนได้ลองยืนยันกันดูนะคะว่ามันจะแปลกไปอย่างไร