ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นก่อนว่า ก่อนหน้านั้นตัวเองมีอาการแพ้อากาศ น้ำมูกไหลมาตั้งแต่ก่อนสงกรานต์แล้ว ซึ่งทานยาเท่าไหร่ก็ไม่หาย แถมยังมีอาการน้ำมูกอัดแน่นจมูกจนต้องซื้อน้ำเกลือฉีดพ่นมาใช้อีกต่างหาก

แต่ถึงแบบนั้นอาการก็ไม่มีทีท่าว่าจะหายเป็นปกติเลยค่ะ T^T

แม้กระทั่งจนถึงช่วงที่ทางบ้านนะได้รับเลี้ยงแมว ซึ่งประกอบด้วยโกโก้และลูกๆ ทั้ง 4 ตามที่นะได้เคยเขียนบล็อกไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ถึงแม้ว่าจะให้พวกมันอยู่แยกห้อง ใส่หน้ากากกันเชื้อโรคเข้าไปหาพวกมันบ้าง (โดยที่ใช้เวลาอยู่กับพวกมันต่อวันไม่นานนัก) แต่อาการภูมิแพ้ก็ไม่มีทีท่าจะบรรเทาลงเลย

จนเมื่อกลางดึกวันจันทร์ที่ผ่านมา จู่ๆ ก็เกิดอาการไอไม่หยุด เสมหะออกเป็นน้ำ แถมยังหายใจเสียงดังวี๊ดๆ อยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นตอนที่หายใจเข้าหรือหายใจออก

ในตอนแรกคิดเอาไว้ว่าจะรอดูอาการจนถึงเช้าวันอังคาร แต่พอยิ่งข่มตานอนหลับเท่าไร เสียงหายใจก็ยังวี๊ดขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มหายใจลำบากขึ้น...

ไม่นะ...ถ้าถึงขั้นแบบนี้มันไม่ไหวแล้วนะ

ถ้าเกิดนอนหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยจะทำยังไง?

ไม่อยากตายแบบเดียวกับพ่อ...

ไม่ได้การแล้ว...!!

ในที่สุด หลังจากที่คิดได้เช่นนั้น ความอดทนต่ออาการหอบกำเริบก็สิ้นสุดลง พร้อมกับลุกจากเตียง

คุณแม่เดินมาถามอาการว่าไหวมั้ย? ไปหาหมอมั้ย?

พอได้ยินแบบนั้น ก็เลยตอบตกลงทันที

----------------------------------------

นะกับคุณแม่เดินทางไปโรงพยาบาลด้วยรถแท็กซี่ตอนเวลาประมาณเที่ยงคืนกว่า โชคดีมากที่โรงพยาบาลซึ่งนะรักษาตัวประจำสามารถใช้สิทธิ์ประกันสังคมได้แม้จะเป็นเวลานอกทำการแล้ว อีกทั้งยังมีผู้ป่วยเข้ามารักษาที่นับแล้วไม่น่าจะถึง 10 คนด้วย ทำให้ได้เห็นบรรยากาศของโรงพยาบาลที่แตกต่างออกไปจากปกติที่มีผู้คนเข้า-ออกมากมาย

หลังจากที่ลงทะเบียน ชั่งน้ำหนัก และวัดความดันได้ไม่นาน บุรุษพยาบาลก็มาตามให้นะเดินเข้าไปหาคุณหมอที่อยู่กะในห้องฉุกเฉินทันที ซึ่งหลังจากที่คุณหมอซักถามและวัดการหายใจ คุณหมอก็ตัดสินใจให้เข้ารับการพ่นยา 2 โดส และฉีดยาอีก 1 เข็มโดยทันที เพราะเข้าข่ายอาการหอบกำเริบ

เมื่อได้รับการพ่นยาและฉีดยาแล้ว อาการของนะก็ดีขึ้นมาก จนแทบจะเรียกว่าเกือบหายเป็นปลิดทิ้งเลย จะมีก็เพียงแค่อาการน้ำมูกไหลที่ยังคงมีอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับอัดจมูกจนแน่นแล้ว

บุรุษพยาบาลได้บอกกับนะและคุณแม่ว่า ดีแล้วที่รีบเดินทางมาโรงพยาบาลตอนกลางดึก เพราะถ้าหากยังรอดูอาการจนถึงเช้าวันต่อมา การรักษาก็จะเป็นไปลำบากยิ่งขึ้น ร้ายแรงที่สุดก็คือการเสียบท่อช่วยหายใจและนอนภายในห้อง ICU ซึ่งถ้าไม่รอดก็คือตายสถานเดียว

และนอกจากนี้ ก็ยังได้สอบถามเพิ่มเติมกับทางคุณหมอและบุรุษพยาบาลเกี่ยวกับประเด็นเรื่องการเลี้ยงแมวว่ามีส่วนในการเกิดอาการหอบกำเริบมาก-น้อยแค่ไหน ซึ่งก็ได้คำตอบอย่างชัดเจนว่า...

มีส่วนมาก โดยเฉพาะกับคนที่แพ้แมวอยู่แล้ว และไม่แนะนำให้เลี้ยงแมวอีกต่อไป

บุรุษพยาบาลที่ให้คำปรึกษาถึงกับบอกเลยว่า

"คิดให้ดีๆ ละกันว่าจะเอาคนหรือจะเอาแมว"

หลังจากที่ได้ปรึกษากับคุณแม่และคุณน้าที่นำแมวมาให้ทางบ้านนะรับเลี้ยงแล้ว ก็เลยตัดสินใจร่วมกันว่าจะนำเจ้าโกโก้และลูกทั้งๆ 4 กลับไปเลี้ยงที่บ้านยายแทนค่ะ

----------------------------------------

ตอนนี้สภาพร่างกายนะโดยรวมก็ถือว่าดีขึ้นมากแล้ว ถือว่าดีขึ้นจากช่วงก่อนที่จะรับเลี้ยงแมวอีกค่ะ คงเพราะได้ยารักษาถูกตัวด้วย เพียงแต่ยังต้องทานยาต่อไปอีกซักระยะนึง ซึ่งช่วงนี้ก็คงหนักหน่อย โดยเฉพาะช่วงเช้าที่ต้องทานยารวมแล้วประมาณ 4 เม็ดครึ่ง ^^"




ส่วนเรื่องการเข้าหาเจ้าโกโก้และลูกๆ ในตอนนี้ นะเองก็ลดดีกรีการเข้าหาลงเพื่อเซฟตัวเองอีกทางด้วย จนกว่าจะถึงวันที่คุณน้าจะมารับกลับในช่วงเสาร์-อาทิตย์นี้ค่ะ

ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าเจ็บใจ... แต่ก็ต้องยอมรับตนเองล่ะค่ะว่า ทั้งชีวิตนี้คงไม่สามารถเลี้ยงแมวได้อีกต่อไปแล้ว ถึงมีโอกาสก็คงไม่กล้าเสี่ยงด้วย อย่างมากสุดถ้าจะมีเหตุให้ต้องเลี้ยงจริงๆ ก็คงต้องเป็นแบบกรณีอย่างเจ้ามอมแมมที่ทำได้แค่ให้อาหารอยู่นอกตัวบ้านเท่านั้นล่ะ ซึ่งก็เสี่ยงต่อการถูกสุนัขรอบบ้านทำร้ายจนตายอีก T^T

หลังจากนี้ก็คงกลับไปอยู่ในสถานะคนที่ไม่มีสัตว์เลี้ยงอีกรอบ และทำได้แค่ไปตามคาเฟ่แมวหรือแวบไปหาเจ้าโกโก้และลูกๆ ที่บ้านยายแบบนานๆ ทีแทนล่ะนะ

ปล. สำหรับเรื่องเพจและไอจี Cocoa and family ได้คุยกับคุณน้าแล้ว ก็ตัดสินใจว่าจะทำต่อ เพียงแต่หลังจากที่คุณน้ามารับกลับไปบ้านยายแล้ว ตัวเองก็จะรับหน้าที่อัพรูปหรือวิดีโอจากไฟล์ที่คุณน้าส่งมาแทน ทั้งนี้ ความถี่ในการอัพก็คงตามแต่คุณน้าจะส่งไฟล์มาด้วยค่ะ 5555

ถึงต่อไปเจ้าโกโก้และลูกๆ จะไม่ได้อยู่ที่บ้านนะแล้ว ก็ขอฝากเพจและไอจี Cocoa and family ต่อไปด้วยนะคะ ^^

FB: https://www.facebook.com/cocoaandfamily.cat/
IG: https://www.instagram.com/cocoa_and_family/

ナナ～♪